امیر فرهنگ ده روزه شد

 

 

امیر فرهنگ ده روزه شد . در این ده روز علاوه بر شیر مادر   الهه ناز استاد بنان ، گلپونه های ایرج بسطامی ، انتظار دل استاد شجریان ، چند سوره ای از گنج حکیم  ، بوی جوی مولیان رودکی و ابیاتی از  شاهنامه می نوشید . در این ده روز دوستان زیادی از جاهای مختلف ما را مورد نوازش قرار دادند . همکار عزیزم جناب امیر حسین سلیمانی تپه سری شعر فرستادند که به تماشا می نشینیم :

 

     بعد از این فرهنگ ما دارد امیر                   پاسبان مرز ایران ، نره شیر

     شد زرافشان این دیار گل فشان                شادمانی ها کند کیهان دبیر    

            

استاد و شاعر فرهیخته جناب ذبیح الله ذبیحی هم  بیتی فرستادند :

گلی آمد که در باغت کند عمری گل افشانی               مبارک بر تو این  شب های شیرین غزل خوانی

 

دوست و همکار فرزانه ام جناب دادیار حامدی هم ما را مورد لطفشان قرار دادند و فرمودند :

کوچه را باید گل افشانی کنیم                       با قناری ها غزل خوانی کنیم

عشق بت ها را الهی می کند                         بعد ازاین فرهنگ  شاهی می کند

 

جناب شمس الدین محمدی استاد محترم پژوهشگاه رودکی از آکادمی علوم تاجیکستان هم تماس تلفنی داشتند و ... .

 

سرسبزترین بهار تقدیم همه ی آن عزیزان باد .

مرگ پایان کبوتر نیست ...

 

 

بیست و پنجم تیرماه یکی از دردناک ترین روزهای عمر من است ، زیرا هفت سال پیش ( 25 تیر 1384 ) یکی از بهترین دوستانم را از دست دادم . مجید محمدی ، کارشناس ارشد فیزیک و دبیر شهرستان سوادکوه در یک سانحه ی رانندگی در محور فیروزکوه به آن دیار سفر کرد . او رفت ولی نام و یاد او در قلب دوستان حضور همیشگی دارد  . مرگ پایان کبوتر نیست ... . پیشنهاد دادیم یکی از کلاس های دبیرستان الغدیر زیراب ( سوادکوه ) را به نام او کنند . روحش شاد و یادش گرامی باد .

که فرهنگ آرایش جان بود

 

 

دیروز  سه شنبه بیستم تیر ماه هزار و سیصد و نود و یک  امیر فرهنگ قاسمی گل افشانی  به دنیا آمد و  یک نفر به خیل دوستداران فرهنگ و زبان و ادبیات فارسی اضافه شد .

 

    ای بخارا شاد باش و دیر زی                                 « میر » زی تو شادمان آید همی

                                                                                                                « رودکی »

 

خداوندا ! یاریگرش باش تا انسان بماند و انسان ها را دوست بدارد .

 

خداوندا ! مهر مام میهن را در نهاد او شعله ور ساز تا همیشه این گفته ی حکیم فرزانه ی توس را پیش چشم داشته باشد :  « چو ایران نباشد تن من مباد »

 

خداوندا ! پناهش باش تا همیشه در راه اعتلای فرهنگ ایران گام بردارد .

هر کسی قیمتی دارد

 

 

در جامعه ای که اقتصاد به سمت گرانی و سرمایه داری پیش می رود ، شرافت ، کرامت انسانی ، آزادگی و دین و مروّت به سمت ارزانی می رود . طرف حاضر است برای پنجاه هزار تومان از همه ی اعتقادات خود پیاده شود . اما  هیچ وقت نباید از نظر دور داشت که :

 

   هر چه در این پرده نشانت دهند                         گر نپسندی بِه از آنت دهند

                                                                                                     « نظامی »

و:

 

دانش و آزادگی و دین و مروّت                              این همه را بنده ی دِرَم نتوان کرد

                                                                                           « منسوب به عنصری »

و :

 

هر دو عالم قیمت خود گفته ای                              نرخ بالا کن که ارزانی هنوز

                                                                                      « امیر خسرو دهلوی »

من ... پس هستم

 

 

 

 

رنه دکارت ، ریاضی دان و فیلسوف قرن هفدهم فرانسه ، جمله ای دارد که « من می اندیشم ، پس هستم » . او برای بودن خود ، اندیشیدن را  گواه گرفته است . حضرت مولانا حدود چهار صد و اندی سال پیش از دکارت گفته است :

       ای برادر تو همه اندیشه ای                                 مابقی خود استخوان و ریشه ای

 

شما برای بودن خود چه گواهی دارید ؟ استاد توس ، فردوسی بزرگ ماندگاری خود را این گونه استدلال کرده است :

          بناهای آباد گردد خراب                                ز باران وز تابش آفتاب

         پی افکندم از نظم کاخی بلند                         که از باد و باران نیابد گزند

       نمیرم از این پس که من زنده ام                    که تخم سخن را پراکنده ام

 

حافظ شیرین سخن هم دست به دامان عشق برده و فرموده است :

هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق                   ثبت است بر جریده ی عالم دوام ما

 

 

فلسفه ی بودن هر کسی با دیگری تفاوت دارد . و این را هم باید بدانیم که ارزش هر کس هم به ارزش فلسفه ی بودن او بستگی دارد  . یکی هم شاید بودن خود را با مردم آزاری و خون مردم خوری به اثبات برساند . در شاهنامه درباره ی ضحاک ماردوش اهریمن می خوانیم که :

    ندانست خود جز بد آموختن                                   جز از کشتن و غارت و سوختن

 

 بیاییم درفلسفه ی ( چرایی )  بودنمان تجدید نظر کنیم !

چشمان همیشه بیدار دانشکده ی ادبیات دانشگاه تهران

 

 

 

از سال 1338 خورشیدی که تندیس فردوسی ، اهدایی از طرف پارسیان هند در دانشکده ی ادبیات دانشگاه تهران نصب شد ، تا به امروز یک لحظه پلک روی پلک نگذاشته است و تنها چشم بیدار دانشکده ی ادبیات است . این بزرگ مرد عرصه ی  فرهنگ و زبان فارسی بیش از هزار سال است که چشم بیدار ایران عزیز است . تا شاهنامه هست  ، ایران هم هست . هر بار که به دانشکدۀ ادبیات می روم ، شکوه و عظمت این مرد بزرگ سراسر وجود مرا فرا می گیرد تندیس این بزرگ مرد در دانشکده ی ادبیات روزهای فراوانی را دیده است ؛ روزهای خوشی و روزهای ناخوشی . این تندیس به یاد دارد روزهایی را که استاد معین با عشق فراوان به زبان و فرهنگ و ادبیات فارسی از کنار او می گذشت و به کلاس درس می رفت و متأسفانه این را هم به خاطر دارد روزی که استاد معین در دانشکده ی ادبیات بیمار گشت و به اغما فرو رفت و دیگر به دانشگاه تهران بر نگشت ؛ این تندیس لحظه لحظه پیر شدن استادان را دیده است . این تندیس به خاطر دارد روزهای دانشجویی و روزهای  استادی دکتر اسماعیل حاکمی والا را و  امروز نیز نگران سلامتی ایشان است ، چرا که استاد سال هاست از بیماری پارکینسون رنج می برد . این تندیس ، وداع آخرین ( تشییع جنازه ) استادان زیادی را نیز دیده است  . این تندیس به کجا می نگرد ؟ شاید به انتظار استاد احمد مهدوی دامغانی نشسته است ، تا از دانشگاه هاروارد آمریکا برگردد و در دانشگاه تهران  بر کرسی تدریس تکیه زند . شاید به انتظار نشسته است تا استاد مهدی محقق و استاد مظاهر مصفا به دانشگاه برگردند . شاید به انتظار فرزندانی نشسته است که شیفته ی فرهنگ و زبان و ادبیات فارسی باشند و  بتوانند نام های بزرگانی ؛ همچون ، استاد بدیع الزمان فروزانفر ، استاد جلال الدین همایی ، استاد ذبیح الله صفا ، استاد پرویز ناتل خانلری ، استاد سید صادق گوهرین ، استاد سیدجعفر شهیدی ، استاد عبدالحسین زرین کوب ، استاد مجتبی مینوی را زنده نگاه داشته باشند . و شاید هم نگران ... .

 

خداوند را سپاس

 

 

خداوند را سپاس به هزار و یک دلیل :

 

1 – معلّم شدم

 

2 – ادبیات فارسی خواندم

 

3 – دوستانی دارم ، به قول سهراب « بهتر از آب روان »

 

و ... 

 

نماز قضا برای ادیسون

 

 

عمویی دارم هفتاد و چند ساله ، بازنشسته ی کارخانه ی نساجی قائم شهر ، به نام حاجی داود قاسمی گل افشانی . چند وقت پیش مرا دید و گفت : هر روز صبح  دو رکعت نماز قضا برای ادیسون می خوانم که دنیا  را از تاریکی و ظلمت به در آورد . برایم خیلی جالب بود .

فقیر و غنی

 

 

در مجلس ختمی نشسته بودم ، بیچاره ای وارد شد و نشست . برای شادی روح مرحوم فاتحه ای داد . کسی با فاتحه ی او صلوات نفرستاد و حمد و اخلاص را قرائت نکرد . در همین زمان ثروتمند رباخواری  وارد شد ، هنوز ننشسته بود که بادنجان دور قاب چین های مجلس یک صدا گفتند : اللهم صل علی محمد و آل محمد . 

واژگان کلیدی

 

 

هر کجا باشی فرقی نمی کند ، خواه داخل تاکسی نشسته باشی خواه مهمانی  ،  واژگان و عبارات کلیدی که می شنوی ،  این است  :  دارند می خورند ... گرانی است ... یارانه واریز شد ؟... کارت سوخت ... فوتبال ...  

ماهی و ماهی گیری

 

 

به همکاری گفتم : فلانی ،  چرا به فلان دانش آموز نمره دادی ؟  گفت : چون پدر ندارد ، یتیم است . به یاد ضرب المثل چینی افتادم که می گوید : اگر می خواهی کسی را فقط یک روز سیر کنی ، به او ماهی بده و اگر دوست داری برای همیشه ماهی داشته باشد ، به او ماهی گیری بیاموز . پدر بیامرز ، شما وقتی فهمیدی او پدر ندارد ، می خواستی در طول سال بیشتر با او کار کنی تا خودش نمره ی قابل قبول را بگیرد نه این که به او نمره بدهی .

ما اعتنا به عالم و آدم نکرده ایم

 

 

تعجّب می کنم ، چه طور  بعضی ها راضی می شوند که کرامت انسانی خود را زیر پا لِه بکنند ، دست بوسی و پای بوسی بکنند تا به پُست و صندلی چرخ دار  برسند ! آیا ارزشش را دارد ؟ عزیزم ! پُست و صندلی باید به دنبال تو بدود نه تو به دنبال آن ها ! وقتی این آقایان را می بینم ، خنده ام می گیرد ... بیچاره ها مدت هاست کُت و شلوار فلان پُست را دوخته اند ... . پُر حرفی نکنم ، استاد مظاهر مصفا شعری دارند بسیار شنیدنی ، ای کاش کسی این شعر را برای این آقایان بخواند تا ... .

 

ما اعتنا به عالم و آدم نکرده ایم                             بالای خویش پیش کسی خم نکرده ایم

با دست خسته پای به دامن کشیده ایم                  از جنس خلق خواهش مرهم نکرده ایم

آب دهان به روی زمانه فکنده ایم                           زین خشک دست آرزوی نم نکرده ایم

دست طلب به سوی گدایان کجا بریم                      ما اعتنا به بارگه جم نکرده ایم

ما را به حال خود بگذارید و بگذرید                           جنس ثنا و مدح فراهم نکرده ایم

گم کرده خاتمیم و از این  صخر جنّیان                     پرسش ز حال گم شده خاتم نکرده ایم

از دوستان دوست فروشان روزگار                           شادی بهل که ما طلب غم نکرده ایم

در حسرت بهشت تمنای مرحمت                             از این   زبانیان جهنم نکرده ایم

ما را به پای خار ستم بس خلیده است                     سوزن طلب ز عیسی مریم نکرده ایم

 

اگر راننده ی تاکسی بودید ...

 

 

اگر راننده ی تاکسی بودید  و مسافر بدون سلام وارد تاکسی می شد  ؛  با دست چپ به شما اسکناس مچاله شده می داد  ؛ تمام مسیر را با موبایلش صحبت می کرد  ؛  بدون تشکر و قدردانی ، از تاکسی پیاده می شد ؛ درب تاکسی را محکم می بست  ؛ چه حالی پیدا می کردید ؟

 

چنان با نیک و بد سر کن که بعد از مردنت ...

 

 

 

چنان با نیک و بد سر کن که بعد از مردنت عُرفی        مسلمانت به زمزم شوید و هندو بسوزاند

                                                                                                                  « عرفی شیرازی »

 

هشتم آبان هزار و سیصد و هشتاد و شش بود که قیصر شعر ایران  دکتر قیصر امین پور به ملکوت سفر کرد . در ماشین نشسته بودم و از کرج به تهران می آمدم ، ناگهان رادیو خبر تلخ درگذشت قیصر را پخش کرد .

 

حرف های ما هنوز ناتمام ... / تا نگاه می کنی / وقت رفتن است / باز هم همان حکایت همیشگی ! / پیش از آن که با خبر شوی / لحظه ی غربت تو ناگزیر می شود / آی ... / ای دریغ و حسرت همیشگی ! / ناگهان / چقدر زود / دیر می شود !    « قیصر امین پور »

 

به دانشگاه تهران رفتم ، دانشگاه به سوگ نشسته بود . طبقه چهارم دانشکده ادبیات و گروه زبان و ادبیات فارسی غرق در ماتم و اندوه بود . همه می گریستند . استاد محمد رضا شفیعی کدکنی  را دیدم که در محوطه ی دانشکده چون ابر در بهاران می گریست :

 

بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران                              کز سنگ ناله خیزد روز واع یاران

                                                                                                               « سعدی »

 

وقتی قیصر را به دانشگاه آوردند ، دیدم : از هر قشری در تشییع حضور دارند ، همه جور آدم دیده می شد . همه او را دوست می داشتند . آری :

 

 چنان با نیک و بد سر کن که بعد از مردنت عُرفی       مسلمانت به زمزم شوید و هندو بسوزاند

                                                                                                               « عرفی شیرازی »

 

 

 

جشن تولّد یا مجلس ختم ؟ !

 

 

خیلی از ماها نادانسته دست به کاری می زنیم که دلی شکسته می شود ، گناهی اتفاق می افتد  و ما به سادگی از کنار آن عبور می کنیم بی تأمل و بی اندیشه ای . بهتر است با یک مثال و مصداقی بیان کنم ، شما می خواهید ، برای فرزند تان جشن تولّد بگیرید ، دو طرف فامیل را دعوت می کنید هم فامیل های خودتان و هم فامیل های همسرتان را . موقع هدیه دادن فرا می رسد ، یکی از مادر بزرگ ها به عنوان مثال ، دویست هزار تومان  هدیه می دهد و آن مادر بزرگ دیگر بیچاره  دستش به دهانش نمی رسد و بیست هزار تومان می دهد . حالا شما فکر می کنید ، جشن تولد با خوشی تمام شده است ، نه اتفاقاً  از این جا شروع شده است . امّا پس لرزه های این کار :

 

1 - آن مادر بزرگی که دویست هزار تومان  هدیه داده با غرور و تکبر به آن مادر بزرگ دیگر نگاه می کند.

 

2 - آن مادر بزرگی که دستش به دهانش نمی رسید و بیست هزار تومان  هدیه داده است ، در آن جمع  رنجیده و  شکسته خاطر می شود و احساس حقارت می کند .

 

3 – تصور غلطی در ذهن کودک نقش می بندد که باید آن مادر بزرگی را کادوی سنگین تر و گران تر داده است ، بیشتر دوست بدارد و برای آن  مادر بزرگ بیچاره ،  تره ای هم خُرد نکند .

 

تازه من شیوه ی دیگری را نیز دیدم ، شاید شما هم دیده باشید که مادر یا پدر کودک وقتی می دانند ، دست خانواده ی پدر و مادر خودشان خالی است ، قبل از جشن یک کادوی گران قیمت می خرند و به مادر خودشان می دهند و می گویند : شما وقتی به جشن تولد نوه ات آمدی ، این کادو را به عنوان هدیه بده . این کار نیز چند اشکال دارد :

 

1 – معمولاً این پدر یا مادر کودک بدون آگاه شدن همسرشان این کار را می کنند .

 

2 – باز آن مادر بزرگی که دستش به دهانش نمی رسید ، نزد خود رنجیده و  شکسته خاطر می شود و    احساس حقارت می کند که چرا من پول ندارم تا برای نوه ی خودم چیزی بخرم ؟  

 

 

حال شما کلاه خودتان را قاضی کنید ، این جشن است یا عزا  ؟ این چه جور جشنی است که در آن بذر کینه ها پاشیده می شود و دل کسی شکسته می شود ؟

 

                                                             

                                                    فراخوان

                                                                            از : روان شاد قیصر امین پور

مرا

        به جشن تولد

                                 فراخوانده بودند

چرا

         سر از مجلس ختم

                                        در آورده ام ؟

                                                           

دمی با صفا با استاد مظاهر مصفا

 

 

 

دیدار یار غایب دانی چه ذوق دارد ؟                              ابری که در بیابان  بر تشنه ای ببارد

                                                                                                                    « سعدی »

سعادتی دست داد تا دیروز شنبه ، سوم تیرماه هزار وسیصد و نود و یک به همراه دو تن از دوستانم ، جناب بهنام قاسمی و جناب میر ربیع رضوی  به حضور استاد مظاهر مصفا در منزل ایشان رسیدیم . وقتی زنگ در خانه ی استاد را فشار دادیم ، سرکار خانم دکتر امیر بانو کریمی فیروزکوهی ، همسر استاد مصفا و دختر امیری فیروزکوهی شاعر ، به استقبالمان آمدند . استاد  مصفا  مثلِ همیشه با صفا بودند و  به گرمی پذیرایمان شدند . این ملاقات حدود یک ساعت و نیم به طول انجامید . در این زمان کوتاه از استادان گذشته ی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران ؛ نظیر ، استاد بدیع الزمان فروزانفر ، استاد محمد معین ، استاد پرویز ناتل خانلری ، استاد ذبیح الله صفا و ... سخن به میان آمد . استاد نسبت به معیشت مردم و آینده ی جوانان کشور دغدغه داشتند و چند بار از آن سخن به میان آوردند . استاد در میان گفتارشان فرمودند :  حالا که عمرم هشتاد شد ، خدا را شاکرم که در حقّ کسی ظلمی نکردم و آرامش دارم . در پایان با این دعا از حافظ که :

 

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد                                     وجود نازکت آزرده ی گزند مباد

 

با استاد خداحافظی کردیم و استاد هم به رسم مهمان نوازی ایرانیان تا دمِ در ما را بدرقه کردند .

 

این قافله ی عمر عجب می گذرد

 

 

هنگام سپیده دم خروس سحری                                 دانی ز چه رو همی کند نوحه گری ،

یعنی که نمودند در آیینه ی صبح                                  از عمر شبی گذشت و تو بی خبری 

                                                                                                                         « خیام »

اگر انسان در شبانه روز هشت ساعت بخوابد ، پس به همین سادگی آدم شصت ساله ، حدود بیست سال از عمر خود را خوابیده است . شاید خنده دار به نظر برسد ، یکی بیاید حساب کند که یک آدم در روز چند دقیقه در سرویس بهداشتی است ، آن گاه عدد را در ماه و سال ضرب کند ، می بیند آدم شصت ساله ، حدود دو سال از عمر خود را در سرویس بهداشتی می گذراند  . حال ترافیک ، صف نانوایی ، صف تاکسی ، بیماری و ... را به آن اضافه کنیم ، هدر رفتِ عمر عزیز را بیشتر می بینیم . در کتاب های درسی قدیم بوده که شما نمی توانی در یک رودخانه دو بار انگشت خود را بگذاری ، وقتی بار دوم انگشت را در آب فرو می بری ، ،همان آبِ بارِ اول نیست ، آن آب گذر کرده است  . حافظ شیرین سخن چه زیبا سروده است :

 

بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببین                          کاین اشارت ز جهان گذران ما را بس

 

 پس بیاییم ... .

 

آب در کوزه و ما ...

 

 

یکی از مهمترین دلایل انحطاط اخلاقی در جامعه ی امروز ایرانی ، دور گشتن از دامان پر مهر و محبت ادبیات فارسی  است . به نظر بنده لازم و ضروری است که در کنار آزمایش های خون و اعتیاد در آغاز زندگی ، کتاب های شاهنامه فردوسی ، مثنوی مولانا ، کلیات سعدی ، دیوان حافظ را به نوعروسان و تازه دامادها هدیه بدهند . زیرا آن زندگی که بر اساس این ادبیات غنی پی ریزی شود کمتر به بن بست منتهی می گردد . این ادبیات فارسی  برای انسان هر عصر و زمانی حرف دارد . داروخانه ی بزرگی است که برای هر درد ی ، دارویی در پیشخوان خود دارد . بیاییم به ادبیات فارسی پناه ببریم تا آرامش بیابیم .

همای گو مفکن سایه ی شرف هرگز ...

 

 

                

  همای گو مفکن سایه ی شرف هرگز                    در آن دیار که طوطی کم از زغن باشد

                                                                                                                          « حافظ »

 

من یک معلّم هستم و در مدرسه و دانشگاه تدریس می کنم . دغدغه ی اصلی من ، فرهنگ است . من می دانم و به این نکته ایمان دارم که برای فرهنگ کشور عزیزمان ایران ،  بزرگ مردانی ؛ نظیر ، علی اکبر دهخدا ، استاد محمد معین ، دکتر پرویز ناتل خانلری ، پروفسور محمود حسابی ، استاد علی اصغر حکمت ، استاد سید جعفر شهیدی و... عُمری تلاش و کوشش کردند و چه خون دل ها خوردند ! من به عنوان یک معلّم  سوالی در ذهنم نقش بسته است  و نمی دانم دولت باید پاسخگو باشد یا مجلس ؟ و آن سوال این است : وقتی شما می آیید یک یا دو میلیارد تومان برای یک بازیکن فوتبال هزینه می کنید ، آن وقت شما انتظار دارید ، چیزی از فرهنگ برای کشور باقی بماند ؟!!! این عمل تیشه به ریشه ی فرهنگ زدن نیست ؟!!!  شما بروید آمار بگیرید از یک کلاس دبیرستان ، ببینید چند نفر دوست دارند استاد معین و پروفسور محمود حسابی بشوند ؟ و از سوی دیگر ،  چند نفر دوست دارند فوتبالیست بشوند ؟ چرا می خواهند فوتبالیست شوند ؟ ساده است . چون فوتبالیست حقوق میلیاردی می گیرد ؛ چون تلویزیون از سرماخوردگی فلان فوتبالیست به مردم خبر می دهد  ولی از مرگ فلان استاد دانشگاه  به سادگی می گذرد .  این یک فاجعه است ! ببینم ، وقتی شما به یک فوتبالیست میلیارد ی می دهید ، به یک پزشک فوق تخصص که جان هزاران نفر در دستان معجزه آسای اوست ، چقدر می دهید ؟ به یک سرهنگ نیروی انتظامی که حافظ جان و ناموس مردم است و وقتی که همه خوابند ، او بیدار است و در مرزها از مملکت پاسداری می کند ، چقدر می دهید ؟ به یک استاد دانشگاه که پنجاه سال  تدریس کرده و هزاران معلم و پزشک و مهندس تربیت کرده است ، چقدر می دهید ؟ تازه همه ی این ها به کنار ، بازیکن ما چه جور بازیکنی است ؟ رنگ رخساره خبر می دهد از سرّ ضمیر . چند درصد بازیکنان ما موازین اخلاقی را رعایت می کنند ؟ وقتی  بازیکن با آدامس در دهان جلوی خبرنگار تلویزیون ظاهر می شود وکارهای دیگر که ارزش گفتن ندارد ، چه طور می تواند الگویی مناسبی برای نو جوانان و جوانان جامعه باشد ؟ ( البته در میان این فوتبالیست ها ، انسان های شریف هم پیدا می شوند که نادرند) .  امیدوارم این آقایان  جواب قانع کننده ای داشته باشند !

ای که دستت می رسد کاری بکن                                   پیش از آن کز تو نیاید هیچ کار

                                                                                                                  « سعدی »

 

 

مرگ من در کجا اتفاق خواهد افتاد ؟

 

 

یکی دوست دارد در خانه اش بمیرد ؛ یکی دوست دارد در میدان جنگ بمیرد و شهید شود ؛ یکی دوست دارد در مسجد و کعبه بمیرد ؛ آن دیگری دوست دارد در خرابات بمیرد ؛ شما به کجا فکر می کنید  ؟ ...  بگذار اوّل از خودم شروع کنم ...  من دوست دارم در مدرسه بمیرم ... من مدرسه را با هیچ جا عوض نمی کنم . فردا روزی که می خواهم به مدرسه بروم ، از امشب ذوق زده هستم ، صبح خروسخوان ، بدون کوک ساعت و موبایل ،  بیدار می شوم و راهی مدرسه می شوم ... . داشتم می گفتم  : من دوست دارم در مدرسه بمیرم ... . یک روز داشتم با بچه های کلاس راجع به همین موضوع صحبت می کردم ، ناگهان  دیدم که قلبم شدید تیر کشید . من قلبم را گرفتم و به خدا گفتم :  به کجا چنین شتابان ...  ؟!

 

  گمان مبر که به پایان رسید کار مغان                                 هزار باده ناخورده در رگِ تاک است

 

خدا را شکر این بار هم به خیر گذشت ! ولی باز می گویم : دوست دارم در مدرسه بمیرم ... شاید مدرسه را تعطیل کنند و بچّه ها شاد شوند .

 

به روز واقعه تابوتِ ما ز سرو کنید                                که می رویم به داغِ بلند بالایی

                                                                                                                   « حافظ »