همای گو مفکن سایه ی شرف هرگز                    در آن دیار که طوطی کم از زغن باشد

                                                                                                                          « حافظ »

 

من یک معلّم هستم و در مدرسه و دانشگاه تدریس می کنم . دغدغه ی اصلی من ، فرهنگ است . من می دانم و به این نکته ایمان دارم که برای فرهنگ کشور عزیزمان ایران ،  بزرگ مردانی ؛ نظیر ، علی اکبر دهخدا ، استاد محمد معین ، دکتر پرویز ناتل خانلری ، پروفسور محمود حسابی ، استاد علی اصغر حکمت ، استاد سید جعفر شهیدی و... عُمری تلاش و کوشش کردند و چه خون دل ها خوردند ! من به عنوان یک معلّم  سوالی در ذهنم نقش بسته است  و نمی دانم دولت باید پاسخگو باشد یا مجلس ؟ و آن سوال این است : وقتی شما می آیید یک یا دو میلیارد تومان برای یک بازیکن فوتبال هزینه می کنید ، آن وقت شما انتظار دارید ، چیزی از فرهنگ برای کشور باقی بماند ؟!!! این عمل تیشه به ریشه ی فرهنگ زدن نیست ؟!!!  شما بروید آمار بگیرید از یک کلاس دبیرستان ، ببینید چند نفر دوست دارند استاد معین و پروفسور محمود حسابی بشوند ؟ و از سوی دیگر ،  چند نفر دوست دارند فوتبالیست بشوند ؟ چرا می خواهند فوتبالیست شوند ؟ ساده است . چون فوتبالیست حقوق میلیاردی می گیرد ؛ چون تلویزیون از سرماخوردگی فلان فوتبالیست به مردم خبر می دهد  ولی از مرگ فلان استاد دانشگاه  به سادگی می گذرد .  این یک فاجعه است ! ببینم ، وقتی شما به یک فوتبالیست میلیارد ی می دهید ، به یک پزشک فوق تخصص که جان هزاران نفر در دستان معجزه آسای اوست ، چقدر می دهید ؟ به یک سرهنگ نیروی انتظامی که حافظ جان و ناموس مردم است و وقتی که همه خوابند ، او بیدار است و در مرزها از مملکت پاسداری می کند ، چقدر می دهید ؟ به یک استاد دانشگاه که پنجاه سال  تدریس کرده و هزاران معلم و پزشک و مهندس تربیت کرده است ، چقدر می دهید ؟ تازه همه ی این ها به کنار ، بازیکن ما چه جور بازیکنی است ؟ رنگ رخساره خبر می دهد از سرّ ضمیر . چند درصد بازیکنان ما موازین اخلاقی را رعایت می کنند ؟ وقتی  بازیکن با آدامس در دهان جلوی خبرنگار تلویزیون ظاهر می شود وکارهای دیگر که ارزش گفتن ندارد ، چه طور می تواند الگویی مناسبی برای نو جوانان و جوانان جامعه باشد ؟ ( البته در میان این فوتبالیست ها ، انسان های شریف هم پیدا می شوند که نادرند) .  امیدوارم این آقایان  جواب قانع کننده ای داشته باشند !

ای که دستت می رسد کاری بکن                                   پیش از آن کز تو نیاید هیچ کار

                                                                                                                  « سعدی »