این شب‌ها از شبکۀ یک سیما سریالِ پایتخت پخش می‌شود. جا دارد خسته نباشیدی به همۀ کسانی که در ساخت و تولید این سریال نقش داشته‌اند، بگویم. در این سریال دلم به حال آن طفلی که مدام میان آسمان و زمین آویزان است و کمتر در آغوش مادر ( فهیمه خانم ) قرار دارد، می‌سوزد. مادر ( فهیمه خانم ) در این سریال با خیال آسوده سر سفره نشسته است و دارد غذا می‌خورد ولی جگرگوشه‌اش از سقف خانه آویزان است و دارد چُرت می‌زند. فرزند باید در آغوش گرم مادر به خواب برود نه اینکه میان هوا و زمین آویزان باشد و خودش به خواب برود. فهیمه‌خانم‌ها در اطرافمان فراوان هستند. اگر می‌گویند بهشت زیر پای مادران است، مقصود هر مادری نیست. هر کسی لیاقت مادری ندارد. باید درود و سپاس گفت به روح مادرانی که نبضشان با نبض فرزند می‌تپید و جانشان با جان فرزند وصل بود.