تو را من چشم در راهم

خنده می بینی ولی از گریۀ دل غافلی                     خانۀ ما از درون ابر است و بیرون آفتاب

                                                                                                                   « صائب تبریزی »

از کودکی ، یک نوع بیقراری و غمی مبارک ، مهمان خانۀ وجود من است و با من آشناست . دیگر او « من » شده است و از همه چیز من هم خبر دارد . دلتنگم و آرام و قرار ندارم . باران را دوست دارم که خویشاوند چشم من است . گاهی وقت ها با خواندن یک بیت زیبا بی اختیار اشک در چشمم حلقه می زند حتی در کلاس درس .  وقتی به جنگل می روم ، گریه ام می گیرد و اندکی آرام می گیرم . احساس می کنم آن سوتر از کرانه های آسمان کسی مرا می خواند ؛ دوست ندارم از جنگل بر گردم ؛ دوست دارم وقتی که مُردم مرا در جنگل گل افشان دفن کنند .  آه و افسوس که به قول دکتر شریعتی ،عقل این ها را نمی فهمد .