تو را من چشم در راهم

سال تحصیلی 63 – 64 دانش آموز کلاس دوم ابتدایی مدرسه ی حقیقت گل افشان بودم و معلّم کلاس ما هم خانم فاطمه غلامی بودند-  هر کجا هست خدایا به سلامت دارش -  .شعر روباه و زاغ ( از :  حبیب یغمایی ) که یادتان هست  :

زاغکی قالب پنیری دید                                      به دهن برگرفت و زود پرید
بر درختی نشست در راهی                               که از آن می گذشت روباهی

روبه پر فریب حیلت ساز                                 رفت پای درخت و کرد آواز 

 گفت: به به چه قدر زیبایی                                چه سری چه دمی عجب پایی

پر و بالت سیاه رنگ و قشنگ                            نیست بالاتر از سیاهی رنگ

گر خوش آواز بودی و خوش خوان                         نبودی بهتر از تو در مرغان

زاغ می خواست قار قار کند                               تا که آوازش آشکار کند
طعمه افتاد چون دهان بگشود                          روبهک جست و طعمه را بربود

این شعر را باید حفظ می کردیم . من و چند نفر از دانش آموزان کلاس ( احمد دستیاره ، مجتبی باباپور ) شعر را حفظ نکردیم . خانم معلم هم ناراحت شدند . برای تنبیه هم بچه ها را در انباری زندانی می کردند . وقتی ما را داشتند می بُردند که زندانی کنند . من دَمِ درِ کلاس گریه کردم و دل خانم معلم به حال من سوخت و مرا زندانی نکرد . امروز می فهمم ،  اجبار معلم در حفظ شعر روباه و زاغ شاید به خاطر این بود که  من بیاموزم به قول مولانا :

            آدمی خوارند اغلب مردمان                           از سلام علیکشان کم جو امان