در یکی از کلاس های دانشکده ی ادبیات دانشگاه آزاد واحد قائم شهر مشغول تدریس بودم که بحث ما به دنیای پر رمز و راز موسیقی کشیده شد . گفتم موسیقی را می توان به دو نوع خوب و بد تقسیم کرد . چه بسا یک موسیقی برچسب مُجاز را هم به همراه دارد ولی روح آدم را آزار می دهد و حتی اطلاق نام موسیقی بر آن ها جفای بزرگی است در حقّ استادان صاحب نامی همچون : استاد بنان نوری ، استاد محمد رضا شجریان و ... . سخن به شاهکارهای موسیقی ایران  کشیده شد و از الهه ناز استاد بنان نوری و مُرغ سحرِ استاد محمد رضا شجریان و گلپونه های روانشاد ایرج بسطامی سخن به میان آمد . در همان زمان ،  دانشجویی دست بلند کرد و گفت : آقای گل افشانی ! من آهنگ گلپونه های ایرج بسطامی را در تلفن همراه خودم دارم ، شما موافقید که همین الان  به آن گوش دهیم ؟ گفتم : عالی است . تمام کلاس گوش شده بودند و حدود هفت دقیقه روانشاد ایرج بسطامی ،  گلپونه ها را برای ما خواندند . بچّه ها همه لذّت بردند و در پایان با صلواتی از او یاد کردند .