تلویزیون ، دانشگاهی است که در همه ی خانه ها حضور ی پر رنگ دارد . در شبانه روز ، ساعت ها پای تلویزیون می نشینیم و برنامه های گوناگون آن را نگاه می کنیم . این برنامه ها به صورت  مستقیم و غیر مستقیم بر حالات و رفتار و کردار و دیدگاه های ما تأثیر می گذارند . تأثیر تلویزیون بیشتر از تأثیر مدرسه و دانشگاه و حتّی خانواده است . وقتی سریالی از تلویزیون پخش می شود ما تکیه کلام های آن سریال را تا ماه های بعد بر سر زبان های مردم می بینیم. روسری فلان بازیگر در فلان سریال ، یک دفعه می بینی که مُد روز شده و  اکثر خانم ها از آن استفاده می کنند و یا زنگ تلفن ِهمراه ِفلان بازیگر ، زنگ تلفن خیلی ها می شود. نمی دانم این جعبه ی رنگارنگ و پر زرق و برق چه طور جادوگری می کند که همه دوست دارند روزی از آن مجرا دیده شوند . فلان بازیگر نه چندان معروف را در خیابان به انگشت اشاره به همدیگر می نمایانند . مردم از سرماخوردگی فلان بازیگر تلویزیون خبر دارند ولی از مرگ فلان استاد دانشگاه که در محله ی آن ها هم  زندگی می کرده خبر ندارند . یکی از برنامه های رنگارنگ تلویزیون ، پیام های بازرگانی است که گاه و بی گاه از شبکه های مختلف تلویزیون پخش می شود . حال سوال این جاست تا چقدر این پیام های بازرگانی با آموزه های اسلامی مطابقت دارند ؟ دین مقوله ای است که در تمام امورات زندگی تأثیر می گذارد . در مبلمان شهری ، معماری ، غذا خوردن ، نحوه ی لباس پوشیدن و ... . اسلام هم کامل ترین دین است و تأثیر پذیری ما از آن باید به مراتب بیشتر از ادیان دیگر باشد . این درست نیست که دین ما اسلام یاشد ولی معماری خانه ها و شهرها ، تغذیه ، پوشاک ، تفکر ، اندیشه و ... ما اسلامی نباشد. اگر به طور دقیق پیام های بازرگانی را آسیب شناسی دینی کنیم ، می بینیم که در  بعضی از موارد از اخلاقیات دینی خارج گشته اند و این می تواند در دراز مدّت آسیب جدّی بر پیکره ی اندیشه ها و دیدگاه های جامعه وارد سازد .در این جا به عنوان نمونه به یک مورد اشاره می کنیم : بارها در پیام های بازرگانی دیدیم و شنیدیم که  « با کتاب های ... ،  معلّم را به خانه ببرید . » اشکالی که بر این پیام وارد است ، این است که این پیام ،  نَفَس معلّم را جدّی نگرفته است . فقط یک سو نگر است ؛ آموزش محور است و به  پرورش که این همه در آموزه های دینی بر آن تأکید شده و حتّی در قرآن در چند جا  تزکیه بر تعلیم مقدّم آمده ، اعتنایی ندارد .این پیام به این تفکّر منجر می شود که کتاب می تواند جای معلّم را بگیرد و دیگر به معلّم نیازی نیست . در بسیاری از این پیام ها ، پدیده هایِ شومِ دروغ ،  ریا ،  خودنمایی ،  لوکس گرایی ، اسراف و... را می بینیم که با آموزه های اسلامی منافات دارند و حاصلی جز مشکلات روحی و روانی و عقده های درونی برای بسیاری از خانواده های کم درآمد و آسیب پذیر ندارند .